Άκουσα το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε το ολοκαίνουριο album του ταλαντούχου Μιχάλη Χατζηγιάννη. Ομολογώ οτι ο Μιχάλης με είχε κουράσει με την συνεχόμενη επανάληψη μιας γλυκανάλατης συνταγής ''εμείς οι δυό θα αγαπιόμαστε για πάντα''. Και ένιωθα οτι και ο ίδιος είχε κουραστεί. Φέτος μένει - σοφά - μακριά απο τις πίστες ενώ μετά την αγγλόφωνη προσπάθεια των προηγούμενων μηνών για ένα άνοιγμα στις αγορές της Γερμανίας, της Αυστρίας και της Ολλάνδίας επιστρέφει στα ελληνικά πράγματα με μια νέα δουλειά. Και επιτέλους επιστρέφει στις μουσικές που μου είχαν λείψει. Το μοναδικό κομμάτι του δίσκου που ακολουθεί την γνώριμη συνταγή του ερωτικού ανεβαστικού ''σουξέ'' είναι η καλοκαιρινή επιτυχία ''Το καλοκαίρι μου'' και λιγότερο το κομμάτι ''Έλα κοντά'' το οποίο επίσης ακούστηκε αρκετά αλλα προσωπικά δεν μου προκαλεί καμία εντύπωση σαν τραγούδι. Πέρα απο αυτά όμως τα υπόλοιπα 8 κομμάτια κινούνται σε μονοπάτια που θυμίζουν Χατζηγιάννη της ''Ακατάλληλης σκηνής''. Δέν υπάρχουν κομμάτια λαικότροπα με στόχο την μεγαλύτερη εμπορικότητα αλλα υπάρχει μια συνολική κατεύθυνση σε ώριμους ποπ δρόμους. Ο Μιχάλης ήθελε να πει ''πράγματα'' μέσα απο αυτή τη δουλειά και φαίνεται.
Κορυφαία στιγμή του δίσκου το εκπληκτικό ''Αν είναι έτσι η αγάπη'' σε στίχους της μοναδικής Ελεάνας Βραχάλη που συγκινεί απο το πρώτο άκουσμα. Ακολουθούν το ιδιαίτερο μουσικά ''Παιδί της βροχής'', το πολύ όμορφο ''Προσοχή στο κενό'' αλλα και το ήδη γνωστό και ομότιτλο με το album ''Καλύτερο ψέμα''. Ιδιαίτερη και πιο εσωτερική είναι και η μπαλάντα ''Στην άκρη του παράδεισου'' απο τους τίτλους αρχής κυπριακής τηλεοπτικής σειράς - αξίζει να σημειώσουμε οτι είναι απο τις σπανιότατες φορές που ο Μιχάλης τραγουδάει σε μουσική άλλου συνθέτη. Συμβουλή μου να το κάνει πιο συχνά καθώς το μουσικό στίγμα και ''χρώμα'' του το έχει ήδη δώσει. Θα ηταν όμορφο να πειραματιστεί και με ήχους άλλων συνθετών όπως έκανε και στην αρχή της καριέρας του με έξοχα αποτελέσματα που ακούμε και αγαπάμε μέχρι σήμερα. Στο παραπάνω τραγούδι την μουσική υπογράφει ο Κώστας Κακογιάννης και τους στίχους ο Πάμπος Κουζάλης. Καλό είναι επίσης και το πιο εύθυμο και ανεβαστικό ''Μια απ'τα ίδια'' που μπορεί να θυμίζει πολύ στη μουσική παλιότερο γνωστό international mega hit, δεν έχει όμως σχέση με τα γνωστά ποπάκια του Μιχάλη που βγάζουν την επανάληψη που προανέφερα. Το συγκεκριμμένο λοιπόν αν και χαρούμενο ΔΕΝ είναι ''μια απο τα ίδια''.
Στίχους στα 9 κομμάτια που ντύνει μουσικά ο Μιχάλης, υπογράφουν η Ελεάνα Βραχάλη(με την οποία νομίζω οτι δένει καλλιτεχνικά όπως δεν έχει δέσει με κανένα άλλο συνθέτη), ο Νίκος Μωραίτης και ο Νίκος Γρίτσης. Μπορεί να μην συναντάς τις απόλυτα κορυφαίες στιγμές ή ερμηνείες του Μιχάλη απο ''Δεν φεύγω'' και πίσω όμως είναι μια αξιολογότατη προσπάθεια μακριά απο το στύλ πιο ''ποπ/σουξεδιάρικων'' δίσκων όπως το ''7''. Επιστροφή στον παλιό καλό αισθαντικό Μιχάλη all the way...and i like it!!!
Ακούστε εδώ Μιχάλη και Ελεάνα να συνδημιουργούν την καλύτερη ίσως στιγμή αυτού του δίσκου όπως μόνο οι δυο τους ξέρουν να κάνουν...
Θεωρω πως ο Χατζηγιαννης εδειξε οτι ωριμασε πολυ απο το "Κολαζ" κι ολας οταν επελεξε να κανει εκεινον τον δισκο με επανεκτελεσεις και να μας χαρισει το δικο του "Κρυψε με" κορυφαια στιγμη για εκεινον.Το 7 παρ ολο που ειχε καποια κομματια ετοιμα για τα ραδιοφωνα μας εδωσε 2 καταπληκτικα τραγουδια.Ο "Αναπτηρας' με μια αισθαντικη και σπαρακτικη ερμηνεια και φυσικα το κορυφαιο τραγουδι που εχει γραψει σε αυτην την 15χρονη καριερα του σε θεμα μουσικης αλλα και ξεχωριστης θεματολογιας το "Θαλασσα".Ειναι το μεγαλυτερο pic του Χατζηγιαννη.Αυτος ο δισκος μου αρεσει γιατι οπως ειπες θυμιζει Ακαταλληλη σκηνη με πολυ rock και ηλεκτρονικο στοιχειο μεσα χωρις να ειναι το εκτρωμα του δισκου του Ρουβα που μας γεμισε με ηλεκτρονικο ηχο απο την κορφη ως τα νυχια.Εγω ξεχωρισα το "Στην ακρη του παραδεισου' το "Αν μ αγαπας" το "Αν ειναι ετσι η αγαπη',το "Προσοχη στο κενο" και το "Μια απο τα ιδια" που θυμιζει καλες εποχες του rock-pop της δεκαετιας του '80!Ενω πιστευω θα κανει μεγαλη επιτυχια το "Πιστεψε με" που μας δινει καταπληκτικη χροια με τις ηλεκτρικες κιθαρες ενω το "Παιδι της βροχης" ειναι το καλυτερο κομματι που εδωσε στιχουργικα ο Γριτσης στον Χατζηγιαννη,και σωστα επισημενεις οτι ειναι ιδιεταιρο μουσικα και καμμια σχεση με οτι μας εχει δωσει προηγουμενα.Το ωμωνυμο τραγουδι του δισκου ειναι επισης καλο και ενα τραγουδι που ειναι στις γνωριμες μπαλαντες του Χατζηγιαννη.Απο τους καλυτερους pop δισκους της χρονιας που περασε.
ΑπάντησηΔιαγραφήΧαίρομαι που συμφωνείς, πραγματικά είναι ένας δίσκος του Μιχάλη που με κέρδισε, κυρίως γιατί επιτέλους άφησε τον - επιτυχημένο - εμπορικό του εαυτό στον οποίο βασίστηκε πολύ τα τελευταία χρόνια και επέστρεψε σε μονοπάτια πιο εσωτερικής έκφρασης. Το περίμενα αυτό απο τον Μιχάλη και νιώθω οτι και αρκετοί fans του το ήθελαν.
ΑπάντησηΔιαγραφήThanks για το σχόλιο σου! :-) :-) :-)