billakos in the night...




Τετάρτη 19 Σεπτεμβρίου 2012

Κλείνοντας ένα ακόμη συναυλιακό καλοκαίρι (στης κρίσης τον καιρό)

Πρωτοβρόχια σημαίνει αυτόματα και το φινάλε των υπέροχων, αγαπημένων, λατρεμένων καλοκαιρινών συναυλιών. Πέρυσι λόγω στρατού ηταν το πρώτο καλοκαίρι που δεν κατάφερα να πάω πουθενά. Φέτος ήθελα να αναπληρώσω τον - κυριολεκτικά - χαμένο χρόνο και έτσι φρόντισα να είμαι παρών σε αρκετές όμορφες μουσικές βραδιές. Βέβαια ηταν τεράστιες οι αλλαγές σε σχέση με το τελευταίο μου συναυλιακό καλοκαίρι - το 2010. Αναμενόμενο, η κρίση έχει αλλάξει τα πάντα αλλα δεν το συνειδητοποιείς εύκολα.

Πρώτα απο όλα υπάρχει μια βασικότατη θεσμική αλλαγή. Παλιότερα αν άκουγες κάποιο big όνομα να κάνει εμφάνιση/συναυλία σε νυχτερινό μαγαζί της επαρχίας αμέσως θα διατύπωνες τη λέξη - με μια ξινίλα στο πρόσωπο - ''αρπαχτή''. Κι όμως πλέον για τους λαικούς τραγουδιστές οι συναυλίες του καλοκαιριού γίνονται κατα κανόνα σε νυχτερινά κέντρα. Πλούταρχος, Θεοδωρίδου, Ζήνα δεν άφησαν μαγαζί για μαγαζί στην επαρχία που να μην περάσουν απο την καλοκαιρινή του πίστα. η Δέσποινα Βανδή επίσης που πλέον αποκύρηξε εντελώς τον ποπ εαυτό της και ξεκίνησε μια ελαφρολαική καριέρα κάνει συναυλίες κατα κύριο λόγο σε μαγαζιά της επαρχίας. Αλλα και ονόματα που επιμένουν ακόμη σε ανοιχτούς συναυλιακούς χώρους τα καλοκαίρια θα περάσουν μια βόλτα απο κάποιο νυχτερινό κέντρο της επαρχίας πλάι στα στάδια που θα επισκεφθούν. Ο Χατζηγιάννης για παράδειγμα παρόλο που η περιοδεία του πήγε καταπληκτικά με αρκετές συναυλίες σε στάδια και θέατρα, δεν παρέλειψε να κάνει μια στάση στο ''Πολιτεία live'' στην Κατερίνη. Και η Άννα Βίσση στα πλαίσια της καλοκαιρινής της περιοδείας φέτος, πέρασε μια βόλτα απο τα ''Αστέρια''της Πάτρας - που κάποτε την Άννα δυσκολευόσουν να την πετύχεις στα famous ''Αστέρια'' της Γλυφάδας, οχι της Πάτρας. Αναμενόμενη εξέλιξη βέβαια. Ασύγκρητα μικρότερο το κόστος παραγωγής μιας εμφάνισης σε νυχτερινό κέντρο σε σχέση με το στήσιμο μιας ανοιχτής συναυλίας. Βάλε και τα κέρδη απο την άφθονη κατανάλωση αλκοολ σε σχέση με τα τσιπς και τις κοκα κόλες των συναυλιών σε στάδια. Οι καιροί άλλαξαν. Σε σχέση με την Βίσση βέβαια είτε σε πίστα, είτε σε σκηνή το τρίωρο(!) πρόγραμμα παραμένει παράδοση κι ας συμπηρώνει το 2013 σαράντα χρόνια δρόμου η ακούραστη Αννούλα! Απο την άλλη αυτοί που κέρδισαν το παιχνίδι στις ανοιχτές συναυλίες ηταν οι ''έντεχνοι'' που έκαναν δυνατές συνεργασίες και γέμισαν θέατρα, στάδια και αλάνες. Αλεξίου - Γαλάνη, Πλιάτσικας - Ζουγανέλη, Πρωτοψάλτη - Ρεμπούτσικα. Αντίθετα ονόματα της ποπ που βγήκαν μόνα ή με μικρά συγκροτήματα στο πλαι τους περιορίστηκαν σε μικρό αριθμό εμφανίσεων. 3 συναυλίες στην Ελλάδα ο Σάκης και άλλες 3 στην Κύπρο, μόλις 4 συναυλίες σε Ελλάδα και Κύπρο η Παπαρίζου με τις Μέλισσες που για full περιοδεία ξεκίνησε και σε περιορισμένο αρθιμό εμφανίσεων κατέληξε. Και δεν είναι η προσέλευση του κόσμου το πρόβλημα. Αντίθετα. Όπου πήγα εγώ φέτος οι χώροι ηταν γεμάτοι και ο κόσμος έχει διάθεση να ξεφύγει και να ξεδώσει περισσότερο απο ποτέ! Το κόστος παραγωγής όμως όπως προανέφερα απασχολεί πλέον ιδιαίτερα και τους καλλιτέχνες και τους διοργανωτές σε σημείο που πολλές συναυλίες μένουν μόνο στο μυαλό και δεν γίνονται πράξη ποτέ. Στα συν βέβαια της χρονιάς εκτός απο τις ''έντεχνες'' συνεργασίες να προσθέσω και το φαινόμενο Μποφίλιου που έφτασε να μαζεύει χαλαρά 5.000 φανατισμένου κόσμου στην Τεχνόπολη στο Γκάζι. Μπορεί να μην δηλώνω ''fan'' - μιας και προτιμώ την πιο δυναμική Ελεωνόρα και δεν είμαι τόσο του Μποφιλικού λυρικού όμως αυτό που έζησα όταν βρέθηκα στην Τεχνόπολη μετά απο προτροπή ενός αγαπημένου φίλου που είχε λιώσει τους δίσκους της, δεν θα το ξεχάσω. Αυτό θα πει να διαδίδεται η μουσική σου ''απο στόμα σε στόμα'' χωρίς την ανάγκη κανενός ραδιοφωνικού airplay.

Πέρα απο τη ''Σ'εχω βρει και σε χάνω'' Νατάσα πολύ ωραία πέρασα στη παρέα των Πλιάτσικα - Ζουγανέλη στον Λυκαβηττό, γέλασα με τον γνωστό αυτοσαρκαστικό τρόπο ερμηνείας και επικοινωνίας με το κοινό του Πλιάτσικα και ανατρίχιασα απο το πως ένιωθες οτι η Ζουγανέλη γέμιζε με τη φωνή της όλο το λόφο του Λυκαβηττού. Απίστευτη φωνάρα που αν της δωθεί το κατάλληλο ρεπερτόριο θα αφήσει εποχή τα επόμενα χρόνια. Χαίρομαι που μέχρι στιγμής και προσγειωμένη δείχνει και αποφεύγει να εντεχνίσει υπερβολικά - με την κακή,βαρετή κι αποστειρωμένη έννοια του όρου. Εμπορική όσο χρειάζεται και το γουστάρει. Δεν τρελάθηκα αντίθετα στη συναυλία για τα 30 χρόνια καριέρας του Λάκη Παπαδόπουλου. Κακή ακουστική εκείνη τη βραδιά στη Τεχνόπολη και ατυχείς επιλογές κομματιών. Τα προσχήματα απο τους guests έσωσαν ο θεότρελος Γιάννης Ζουγανέλης, ο πάντα ιδιαίτερος Δημήτρης Πουλικάκος, η Ελένη Δήμου και φυσικά η στιγμή που εμφανίστηκε σε video wall ο κορυφαίος των κορυφαίων Δημήτρης Μητροπάνος για να ερμηνεύσει το ''Για να σ'εκδικηθώ''. Απογοήτευση απο την άλλη για το μόνο ένα(!) τραγούδι που ερμήνευσε ο Παπακωσταντίνου. Στα πιο ''ποπ'' του καλοκαιριού μου πέρασα και μια βραδιά απο το ''Shamone'' στο Γκάζι για να δω την Τάμτα live πρώτη φορα και έμεινα ικανοποιημένος απο τη φρεσκάδα και την όμορφη παρουσία της. Και βλέποντας την απο κοντά κατάλαβα γιατι είναι ίσως η μόνη που μπορεί να θεωρηθεί δικαιωματικά fashion icon στην σημερινή Ελλάδα. Πολύ καλή φωνή επίσης για να εξετάζουμε και την ουσία! Έκλεισα τις ανοιχτές μου βραδιές για φέτος πριν λίγες μέρες με Μιχάλη Χατζηγιάννη στο θέατρο Βράχων που τον έβλεπα για πρώτη φορά μάλιστα. Στις δύο και κάτι ώρες που διήρκησε η συναυλία διαπίστωσα οτι έπρεπε να είχα πάει να τον δω τις εποχές που έλιωνα τους δίσκους του πριν έρθει η ''λαίλαπα'' του ''Χέρια ψηλά''. Πολύ καλός και γεμάτος ενέργεια ο Μιχάλης αλλα ο μισός και βάλε χρόνος της συναυλίας έφυγε με τα γνωστά καλοκαιρινά hits/spot του ΟΤΕ και οργισμένα 15χρονα να τα ουρλίαζουν πάνω απο τη φωνή του τραγουδιστή. Και επειδή ο ίδιος το καταλαβαίνει πασσάρει κάθε - μα κάθε - τραγούδι του στο κοινό. Πραγματικά δεν ξέρω αν μου έμεινε περισσότερο η φωνή του Χατζηγιάννη ή του κοινού του στα αυτιά οταν έφυγα. Άσε που λόγω της playlist ακούσαμε απο δύο φορές τραγούδια τσίχλες όπως το ''Πλαι πλαι'' και το ''Χέρια ψηλά'' αλλα δεν ακούσαμε ούτε ρεφραίν απο κλασικές αξίες όπως το ''Αν μου τηλεφωνούσες'', ''Άγγιγμα ψυχής'', ''Που'ναι η αγάπη'' ή απο το πολύ καλό πρόσφατο ''Θάρρος η αλήθεια'' κ.α  Στα πολύ θετικά βέβαια η επιλογή του να ανοίξει τη συναυλία με όχι κάποιο σημερινό σουξέ αλλα με την εκπληκτική ''Παράξενη γιορτή'' και το ''Μόνο στα όνειρα'' που μου θύμισε τον Χατζηγιάννη των εφηβικών μου χρόνων που αγάπησα. Αν όμως θελήσω να κρατήσω ΜΙΑ και μόνο συναυλία απο το φετινό καλοκαίρι αυτή θα είναι η μουσική συνάντηση που επέλεξα να παρακολουθήσω την ημέρα των γενεθλίων μου και νομίζω και μουσική συνάντηση της χρονιάς. Χαρούλα Αλεξίου και Δήμητρα Γαλάνη στο θέατρο Βράχων. Μια ακόμη φορά που έβλεπα την λατρεμένη Χαρούλα, πρώτη φορά που έβλεπα την Δήμητρα. Εντυπώσεις εκπληκτικές. Ένα πρόγραμμα στη βασική σκαλέτα του ''Παλλάς'' αλλα φυσικά σε μια πιο ανεβαστική και καλοκαιρινή version του ακριβως όπως το ήθελα. Ταίριαξαν πολύ οι δυο τους, ενώθηκαν οι χημείες τους, έκαναν πλάκα, αυτοσαρκάστηκαν και κόντρα στον πολύ δυνατό άνεμο μας χάρισαν ωραίες ερμηνείες. Πολύς λόγος γίνεται για την φωνή της Χαρούλας κι αν είναι έντονη η κόπωση της με το πέρασμα των χρόνων. Η αλήθεια είναι οτι η Γαλάνη διατηρεί άψογα τη δυναμική της φωνής της σε αντίθεση με τη Χαρούλα που η διαφορά είναι αισθητή ΟΜΩΣ στην περίπτωση της Αλεξίου αυτό που την έκανε ''εθνική'' μας τραγουδίστρια δεν ηταν μόνο η εκπληκτική φωνή της αλλα και η αισθαντικότητα και τα συναισθήματα που τόσο άμεσα σου μετέφερε. Και αυτά δεν μπορει να τα αλλοιώσει κανένας χρόνος που περνά. Μαγική βραδιά με όλο το κατάμεστο θέατρο όρθιο να χορεύει και να χειροκροτά στο φινάλε. Το ίδιο φυσικά έμαθα οτι έγινε και την επόμενη μέρα που είχαν δεύτερη παρασταση. Και αυτό που μου έμεινε εμένα απο εκείνη την πολύ όμορφη βραδιά που έγινα 25 ηταν ένα τραγούδι που μέχρι τότε αγνοούσα αλλα απο τη στιγμή που το άκουσα φέτος στη συνάντηση Χαρούλας και Δήμητρας δεν έπαψε να τριγυρίζει στο μυαλό μου ο μελαγχολικά αισιόδοξος στίχος του ''...η μέρα εκείνη δεν θ'αργήσει που μπρος μου θα σε ξαναδώ, το φως του ήλιου θα ραγίσει κι εσύ θα τρέχεις προς τα εδώ''.

Καλό φθινόπωρο και ένα ακόμα πιο καλό(κι ας ''βαράει'' η κρίση αλύπητα) χειμώνα να έχουμε. :-)


Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου