Ενάμιση χρόνο μετά τον προηγούμενο της δίσκο η Πέγκυ Ζήνα επέστρεψε στην δισκογραφία με το album ''Ευαίσθητη ή Λογική''. Μετά απο δύο συνεχόμενους δίσκους στους οποίους η Πέγκυ πειραματίστηκε σε πιο ''μακρινούς'' ήχους απο το δικό της ρεπερτόριο, αγγίζοντας πιο ποπ πλευρές της και ερμηνεύοντας κομμάτια με πιο ροκ χαρακτηριστικά, συναντόντας πολλους και διαφορετικούς μεταξύ τους συνθέτες και στιχουργούς όπως τον Χρήστο Δάντη, τον Δημήτρη Κοργιαλά, τον Γιώργο Σαμπάνη ή ακόμα και τον ποιητή Μάνο Ελευθερίου και ξεφεύγοντας απο την αγκαλιά του δημιουργού των μεγαλύτερων επιτυχιών της Γιώργου Μουκίδη - απόπειρα που αντιμετωπίστηκε μάλλον χλιαρά απο το κοινό - αποφασίζει να γυρίσει πίσω στα δικά της γνώριμα μονοπάτια. Εκεί που ξέρει να ''κάνει παιχνίδι'' καλύτερα απο κάθε άλλη της γενιάς της μαζί με την Νατάσα Θεοδωρίδου. Το λαικό. Αυτή την φορά όχι με τον Γιώργο Μουκίδη που θα ηταν προφανώς κάτι προβλεπόμενο αλλα με την συμβολή δύο νέων παιδιών στα οποία αφέθηκε απόλυτα η Πέγκυ. Τον Γιάννη Χριστοδουλόπουλο και την Ελεάνα Βραχάλη. Και το αποτέλεσμα δικαιώνει απόλυτα την επιλογή της.
Αν μιλήσω προσωπικά, είναι ο πρώτος δίσκος της Πέγκυς απο την εποχή του ''Ένα'' που ξαναβάζω να ακούσω μετά την πρώτη ακρόαση. Ξανα, ξανά και ξανά. Ναι δ-ε-ν έχει την δυναμική σαν σύνολο album του ''Ένα'' ή του ''Ματώνω'' αλλα σε μια εποχή που ακούμε τόσα κακά ή μέτρια, άψυχα τραγούδια ο δίσκος αυτός είναι μια καλή ''απάντηση''. Πόσο μάλλον μετά απο 2 - 3 χρονιές που αισθάνθηκα οτι κάπου δεν έδενε αυτό που προσπαθούσε να κάνει η Πέγκυ. Να γίνει ''μοντέρνα'' μέσω της σκηνοθεσίας του Ρήγου ως ''Lady Pegga'', να γίνει glam rock μέσω του Κοργιαλά ή ποπ μέσω του Σαμπάνη σε στίχους/ποίηση του Μάνου Ελευθερίου(!). Κάπου στην προσπάθεια να μην μείνει μια απλά καλή λαική τραγουδίστρια το ''έχανε''. Η ουσία όμως ήταν οτι αυτό την έκανε να ξεχωρίσει αρχικά και αυτή ηταν παντα η δύναμη της. Οτι είναι μια καλή λαική τραγουδίστρια. Με την νέα πνοή στο παλιό γνώριμο ύφος της που έδωσαν η μουσική του Χριστοδουλόπουλου και οι στίχοι της Βραχάλη η Πέγκυ έφτιαξε ένα πολύ καλό δίσκο. Το ''Ρώτησα'' ήδη ξεχωρίζει στα ραδιόφωνα και θα της μείνει διαχρονικά - ίσως να μπορούμε να μιλήσουμε για τη συνέχεια του Θεοφανικού ''Νόημα''. Το εξαιρετικό σε στίχους και ερμηνεία ''Λόγια αγάπης'' είναι το επόμενο αγαπημένο και ελπίζω να γίνει single. Στα πολύ καλά επίσης τα ''Βήματα'', ''Δεν μου αξίζεις πια'' ενώ ξεχωριστό, διαφορετικό με μια καταπληκτική εσωτερική ερμηνεία απο την Πέγκυ είναι το ''Να μην σε συναντήσω''. Mainstream καψουροτσιφτετελέ το ντουέτο με το Μητροπάνο ''Δεν γλιτώνω'' - μπορούσαν πολύ καλύτερα, η ευκαιρία που είχε η Πέγκυ να κάνει ντουέτο με την μεγαλύτερη εν ζωή λαική φωνή της Ελλάδας θα μπορούσε να έχει αξιοποιηθεί απο την ίδια και τους δημιουργούς διαφορετικά και το αποτέλεσμα να ηταν ένα διαμάντι που θα της μείνει. Τώρα είναι απλά ένα καλό καψούρικο για την φετινή σεζόν στο μαγαζί. Σε οτι αφορά τα υπόλοιπα κομμάτια του δίσκου δεν βρήκα τίποτα μέτριο. Απλά ο δίσκος ειναι πιο υποτονικός σε σχέση με τις εποχές των σουξέ του Μουκίδη. Αυτο όμως δεν σημαίνει οτι είναι κάτι κακό. Άλλες εποχές τότε, ο καλλιτέχνης πρεπει να εξελίσσεται. Και αυτός ο δίσκος είναι εξέλιξη για την Πέγκυ ακόμα και μέσα απο την επιστροφή στο ''παλιό'' της στυλ. Είναι κι αυτός ένας δρόμος να πας παρακάτω γυρίζοντας εκεί που αγαπήθηκες περισσότερο, με ένα σημερινό τρόπο.
Σαν σύνολο ο δίσκος κερδίζει ένα 8/10 απο εμένα.Καλή επιτυχία!!!!(αν και ήδη το album βρίσκεται στο νο1 του επίσημου chart πωλήσεων της Ifpi)
Ακούστε εδώ το προσωπικά ήδη αγαπημένο ''Λόγια αγάπης''...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου