Χάρις Αλεξίου live@Θέατρο Πέτρας - the review: Δεν είχε πανσέληνο αλλα ηταν πολύ ωραία!

Βράδυ Τρίτης 14 Σεπτεμβρίου γύρω στις 21.00 κι εγώ ανηφορίζω στο πανέμορφο και ειδυλλιακό τη νύχτα Θέατρο Πέτρας. Έχουμε κανονίσει με φιλαράκια να δούμε μαζί τη Χαρούλα στην τελευταία συναυλία της φετινής περιοδείας της με την Μάρθα Φριτζίλα. Όταν φτάσαμε στον χώρο αντικρίσαμε ένα γεμάτο θέατρο με περισσότερους απο 5000 ανθρώπους. Ευτυχώς παιδιά που είχαν ήδη φτάσει μας είχαν κρατήσει θέσεις και σε καταπληκτικό σημείο. Ακριβώς απέναντι απο τη σκηνή. Το κοινό περιλαμβάνει ανθρώπους κάθε ηλικίας απο 15 ετών μέχρι 60 και πάνω. Όλοι εξαιρετικά ενθουσιασμένοι καθώς ανα 5 λεπτά ξεσπούν σε χειροκροτήματα προσπαθώντας να ''αναγκάσουν'' τη Χαρούλα να βγεί στη σκηνή. Τα λεπτα κυλούν βασανιστικά όσπου τα φώτα χαμηλώνουν και χωρίς κάποια ιδιαίτερη εισαγωγή η Χαρούλα ανεβαίνει στη σκηνή. Είναι και ένα βασικό χαρακτηριστικό της καλλιτεχνικής οντότητας της Αλεξίου αυτό. Ποτέ δεν χρειάστηκε να ''επιβληθεί'' με εφέ ή τρυκ. Απλή, διαχρονική, αφήνει τις μελωδίες να μιλήσουν και τον κόσμο να την ακούσει. Απλά και μόνο να την ακούσει. Δεν χρειάζεται κάτι άλλο.

Η Χαρούλα βρισκόταν σε μεγάλα κέφια. Απευθυνόταν συνεχώς στο κοινό σχεδόν μετά απο κάθε τραγούδι και εξέφραζε τις σκέψεις της. Χαρακτηριστικά κάποια στιγμή μας είπε με το γνωστό της ''νάζι'': ''Μου αρέσει να τραγουδάω βρε παιδιά!'' Ρεπερτοριακά η συναυλία περιελάμβανε σχεδόν τα πάντα. Απο μεγάλες στιγμές της δισκογραφικής πορείας της Χαρούλας, τις συναντήσεις της με μεγάλους μουσικοσυνθέτες απο τον Λοίζο ως το Θάνο Μικρούτσικο, φυσικά δικές της δημιουργίες που λατρέψαμε αλλα και παραδοσιακά μαζί με την Μάρθα Φριτζίλα. Μάλιστα το πρόγραμμα με την Φριτζίλα περιελάμβανε και αρκετά θεατρικά σκετσάκια ανάμεσα στις δύο καλλιτέχνιδες που χάρισαν αρκετές στιγμές γέλιου στο κοινό με έξυπνες ατάκες και αυτοσαρκασμό και απο τις δύο. Ειδικά στο σημείο που η Μάρθα εξιστορούσε το πως ξεκίνησε την καριέρα της και τις ''κλασσικές'' σπουδές της. Ξεχωριστή και πολύ συγκινητική στιγμή της βραδιάς όταν η Χαρούλα τραγούδησε Καζαντζίδη καθώς την ίδια μέρα συμπληρώνονταν 9 χρόνια απο τον θάνατο του, χαρακτηρίζοντας τον ως τον άνθρωπο ''που μας έμαθε να τραγουδάμε λαικά''. Δεν θα σταθώ όμως τόσο στα τραγούδια της συναυλίας καθώς μετά απο τρείς μήνες περιοδείας σε όλη την Ελλάδα, το πρόγραμμα που παρουσιάστηκε στις συναυλίες είναι γνωστό. Επιλέγω να επικεντρωθώ σε αυτό που με μάγεψε εκείνη τη βραδιά.

Ναι, η Χαρούλα πέρασε μια περιπέτεια με την υγεία της μια πενταετία πριν. Όπως και η ίδια έχει παραδεχτεί εξαιτίας αυτού του προβλήματος έφτασε στα όρια του να χάσει την φωνή της. Απο τότε επιλέγει - σοφά - να προστατεύει τη φωνή της με προσεγμένες εμφανίσεις και με πλήρη αποχή απο τα νυχτερινά κέντρα. Μάλιστα σε φετινή ραδιοφωνική συνέντευξή της δήλωσε οτι δεν βρίσκει πλέον κανένα λόγο να εμφανιστεί σε νυχτερινό κέντρο και επιλέγει τις συναυλίες. Προσωπικά συμφωνώ στον υπερθετικό βαθμό με αυτή της την κίνηση καθώς τέτοιες εμφανίσεις δεν έχουν πια να δώσουν τιποτα στη Χαρούλα - και στον οποιονδήποτε καλλιτέχνη του μεγέθους της - πέρα απο κάποιο χρήμα παραπάνω. Μπορεί να έρθει κοντά στο κοινό της πολύ πιο ''καθαρά'' μέσα απο τις συναυλίες της, χώρις οι θεατές να βρίσκονται υπο την επίρροια αλκοόλ και χωρίς να ''κλείνει'' η φωνή της απο τον καπνό απο τα τσιγάρα των θαμώνων. Επίσης η Χαρούλα είναι μια άκρως συναυλιακή καλλιτέχνις. Θέλεις βρε παιδί μου να την ακούς και να κοιτάζεις τον ουρανό απο πάνω σου. Να νιώθεις το αεράκι να σε χτυπάει την ώρα που σε γαληνεύει η φωνή της και οι μελωδίες της. Η φωνή της πράγματι δεν είναι πια όπως παλιά και καταλαβαίνεις οτι δεν μιλάμε απλά για φυσική φθορά του χρόνου, αν και παραμένει μια απίστευτη φωνάρα που σε συγκινεί κάθε φορά, απλά οι στιγμιαίες συγκρίσεις με το παρελθόν είναι αναπόφευκτες. Μια τραγουδίστρια του μεγέθους της όμως ξέρει να κάνει το ''μειονέκτημα'' πλεονέκτημα και να σε κερδίζει ξανά και ξανά. Πλέον οι ερμηνείες της έχουν μια θεατρικότητα και ένα λόγο. Σε τραγούδια που θέλουν μεγάλη δύναμη φωνής αντί να ''λιγοψυχήσει'' δίνει μια θεατρικότητα στην ερμηνεία της καλύπτοντας τη φθορά και βγάζοντας μάλιστα ένα μεγαλύτερο δυναμισμό. Πιο ''έντονο'' στη μνήμη μου παράδειγμα το ''Θεός αν είναι'' ένα τρομερά απαιτητικό τραγούδι της Χαρούλας. Εκει λοιπόν που ο ''κακός'' και επικριτικός εαυτός σου περιμένει στη γωνία για να σχολιάσει΄το παραμικρό λάθος, η Αλεξίου βγάζει μια απίστευτης δυναμικής ερμηνεία με όλος της το πάθος να πλημμυρίζει το χώρο. Ή στο πιο πρόσφατο ''Ο άνθρωπός μου'' με την Χαρούλα να εμηνεύει παρακλητικά(!) Λες και μιλάει σε αυτόν τον ''άνθρωπο'' που περιμένουμε όλοι μας. Λες και γινόταν ''εμείς'' και τον παρακαλούσε μαζί μας. Μπορεί να μην ακούς τη γάργαρη φωνή της Χαρούλας του 90 αλλα αυτό που ακούς, ο τρόπος που σου περνάει λέξη προς λέξη τους στίχους του κομματιού, σου παίρνει αβίαστα το πιο δυνατό σου χειροκρότημα και αφήνει την οποιαδήποτε διάθεση κριτικής να...πάει απο εκεί που ήρθε. Έτσι απλά. Για παράδειγμα η Μάρθα Φριτζίλα. Καταπληκτική καλλιτέχνις και μια μεγάλη φωνή σε άριστη κατάσταση. Όσο κι αν σε ενθουσίαζαν οι ερμηνείες της, όταν ξεκινούσε να τραγουδά η Χαρούλα αμέσως επικεντρωνόσουν πάνω της, δεν υπήρχε κανείς άλλος πάνω στη σκηνή. Σκληρό αυτό που γράφω αλλα απόλυτα αληθινό. Γι'αυτό ίσως όμως να είναι και η ''Χαρούλα''. Η μεγάλη Χαρούλα. Όχι τη δεκαετία του 90. Σήμερα . Τώρα...και πάντα!

Με λίγα λόγια λοιπόν ηταν μια απο τις ωραιότερες συναυλίες που έχω παρακολουθήσει και πολύ έξυπνη επιλογή η προσθήκη της Μάρθας φέτος. Ταίριαξαν και έφτιαξαν ένα πρόγραμμα διασκεδαστικό και αυθόρμητο. Και κέρδισαν το στοίχημα. Δεν είναι τυχαίο οτι σε τόσο δύσκολες εποχές έδωσαν δύο συναυλίες στην Αθήνα σε θέατρο Βράχων και Πέτρας και οι δύο sold out με πάνω απο 6.000 και πάνω απο 5.000 αντίστοιχα να ανταποκρίνεται στο κάλεσμά τους και την ανάλογη ανταπόκριση να έχουν και σε όποιο μέρος της Ελλάδας κι αν βρέθηκαν. Στα τυπικά της συναυλίας να σημειώσω την προσιτή τιμή του εισιτηρίου - μόλις 15 ευρώ και τον πολύ όμορφο χώρο του Θεάτρου Πέτρας.

Τελικά ναι, μπορεί να μην είχε πανσέληνο...αλλα ηταν πολύ ωραία!

>>>δείτε και ακούστε ένα live στιγμιότυπο απο την βραδιά...